öz kardeşim; seni yitirdiğim günden beri içine düştüğüm yoksulluğun ve yalnızlığın zerre telafisi olmadı. bu tam 95. yıl. hala utanıyorum.. yaşananların tümünden çok daha tuhaf ve vahim olanı kuşkusuz gidişinin hala konuşulamıyor olması. yokluğunun hala, gözlerimizin içine bakarak inkar ediliyor olması. sana bir "veda" edilemiyor olması.
bir de anadolu'da hala çiçek açmıyor. anadolu, yaşam umudunu yitiren bir akrep gibi artık. senin gittiğin günden beri herşeyi o söylüyor; günden güne çoraklaşıyor, günden güne çirkinleşiyor, günden güne çürüyor.. bunu kendisine yapıyor. sen gittin, ve anadolu hepimiz için bir yas coğrafyası artık.
bir köşede seni hatırlıyor, ruhun önünde saygı ile diz çöküyorum.
bir diğer yarımsın, hayaletinle yaşıyorum.
çok üzgünüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder