The 3rd Thessaloniki Biennale

OLD INTERSECTIONS-MAKE IT NEW

The 3rd Thessaloniki Biennale of Contemporary Art under the title Old Intersection-Make it New, introduces itself to the public from September 18 to December 18, 2011 in Thessaloniki, Greece.

The Biennale of 2011 differs from the previous ones, not only in the area of interest and its realization time, but in its collaborating institutions as well. The State Museum of Contemporary Art is the leader of the team which is comprised by museums-members of the “Thessaloniki – 5 Museums Movement” (5M): Archaeological Museum of Thessaloniki, Museum of Byzantine Culture, Macedonian Museum of Contemporary Art, State Museum of Contemporary Art, Teloglion Foundation of Art AUTH.

The 3rd Thessaloniki Biennale of Contemporary Art under the general title Old Intersection-Make it New focuses on the Mediterranean region and is framed by a main and a parallel programme of artistic events, such as exhibitions by the “5M”, the International Workshop of Young Artists “Domino”, the Performance Festival, and a symposium.

The 3rd Thessaloniki Biennale of Contemporary Art is funded under the Operational Programme Macedonia – Thrace 2007-2013, implemented by the SMCA and co-financed by the European Union (European Regional Development Fund).

The Biennale is also part of the “Thessaloniki: Cultural Crossroads” programme of the Hellenic Ministry of Culture and Tourism, focussing this year on the Middle East, and running under the Municipality of Thessaloniki, Department of Culture, Education and Tourism, the 9th Ephorate of Byzantine Antiquities and other cultural and educational partners jointly.

* Director: Katerina Koskina, SMCA President
* International Advisory Committee:
o Catherine David
o Maria Rosa Girace Pieralisi
o Jannis Kounellis
o Jessica Morgan
o Denys Zacharopoulos
* Main programme curators: Paolo Colombo, Marina Fokidis, Mahita El Bacha Urieta

CURATORS’ TEXT

In the current climate of gathering instability that holds great promise as well as danger, this title, A Rock and a Hard Place, resonates powerfully. It captures the sense of fragility and jeopardy that looms over the wider politics of the Mediterranean and the psychology of the individual. The title refers to the expression “Being caught between a rock and a hard place” which indicates psychological, social, and political dilemmas that often present painful alternatives. The saying originates in Greek mythology, in “The Odyssey”. In his efforts to return home, Odysseus must pass between Scylla and Charybdis. Scylla was a horrible man-eating monster that struck from above the cliffs – the “rock” – while Charydbis was a treacherous whirlpool – the “hard place”. Humanity is capable of both great joys and great miseries. There are no easy solutions as all possible outcomes generally entail a degree of discomfort or a price to pay. The space between a Rock and a Hard Place is indeed a precarious trajectory which, paradoxically, also has the potential to become a positive and productive transition in hindsight.

Affected by a sense of impending danger and ‘Hamletic’ doubt, contemporary artists produce work that is often characterised by a defensive, ironic stance. Leaving behind the strong, iconic gestures and sweeping political statements of the past, A Rock and a Hard Place examines the changes, the shifts, and the different perspectives of more than 50 artists with a special focus on the Eastern Mediterranean. Engaging with the historical significance of the venues and of Thessaloniki — a crucible of cultures for the past 2500 years — the Biennial explores a number of topical issues ranging from social conflict to the quandaries of the individual caught in an economic and existential crisis in the context of the Eastern Mediterranean.

A Rock and a Hard Place will take place in historical buildings of the city: Alatza Imaret, Bazaar Hamam, Bey Hamam, Casa Bianca, Yeni Djami, The Old Pumping station at the port, as well as in five museums: The State Museum of Contemporary Art, The Macedonian Museum of Contemporary Art, The Teloglion Foundation of Art, The Archaeological Museum of Thessaloniki and The Museum of Byzantine Culture, which are part of the consortium that organises the Biennial.

The Biennale will relate to the city of Thessaloniki as a metaphor for its vigorous multicultural character of the past. Each of the buildings, which will house Biennale exhibitions, will form single episodes of the Main Programme’s overall narrative. These episodes will be inspired from the past and present usage of these buildings: their past and contemporary contributions to the social life of the city and to its political under-skin. Current trademarks of specific local neighbourhoods of the city, each of these buildings and their specific character will together determine the content for this biennale.

A Rock and a Hard Place will consist of a historical prologue (prodrome) at the Casa Bianca, a rehearsal for a “futuristic pluralism” at the Alatza Imaret and a polyphony that references the multiple lives of Yeni Djami.

Casa Bianca will be turned into a house for reflection and for conversation: a salon which lifetime spans from the period of its construction until our present day. It will be a place where the history of Thessaloniki will have a bearing and will usher a number of contemporary works that examine the tradition of writing and of narrative in literature: an “ideal library” for artists and visitors alike.

Alatza Imaret will be re-transformed to a colourful “hostel”, as its name indicates (alatza means colourful, and Imaret means house of the poor): A place where a variety of voices-even conflicting ones -will coincide vivaciously , eliminating ostensible discrepancies. The city ‘s hybrid past will resonate through a number of contemporary works. A backyard of relief, Alatza Imaret will grow to be a rehearsal for meaningful conviviality for both the artists and the visitors .

The Yeni Djami will become an anachronistic space where several site-specific artist interventions will create a poetical polyphony where different periods of the city of Thessaloniki – which can all be seen referenced in the Yeni Djami today – will simultaneously resound: Spanish, Moorish, Islamic, Turkish, Ottoman, Jewish…

These three exhibitions will form the heart of the Main Programme, which will also include displays in the five collaborating museums, installations in a number of Islamic monuments, and an information centre that will be an integral part of the exhibition. In addition, a series of performances and interactions will address cultural and popular issues in the Mediterranean area and several artist interventions will link up the buildings that form the constellation of the different parts of the Biennale.

Paolo Colombo, Mahita El Bacha Urieta, Marina Fokidis

The artists

98 Weeks, Mounira Al Solh, Archive (Francesca Boenzi, Paolo Caffoni, Chiara Figone, Ignas Petronis), Francis Alÿs, Arab Image Foundation, Rasheed Araeen, Athanasios Argianas, Katerina Athanasopoulou, Alexandra Bachzetsis, Manfredi Beninati, Christoph Büchel, Pierpaolo Campanini, Vlassis Caniaris, Spartacus Chetwynd, Cinemathèque de Tanger, Keren Cytter, Christina Dimitriadis, e-flux project (Julieta Aranda & Anton Vidokle), Yasmine Eid-Sabbagh (in collaboration with Arab Image Foundation), Thomas Dworzak, Andreas Embirikos, Mounir Fatmi, Emmanuel Finkiel, Penelope Georgiou, Steven C.Harvey, IKONOTV, Mahmoud Kaabour, Dionisis Kavallieratos, Ali Kazma, William Kentridge, Khatt Foundation, Alexander Kluge, Panos Koutroubousis, Nikolaj B.S. Larsen, Solon Lekkas, Sifis Likakis, Katariina Lillqvist, Zeina Maasri, Margherita Manzelli, Irini Miga, Nasreldin Moataz, Bruce Nauman, Pavlos Nikolakopoulos, Olaf Nikolai, Jockum Nordström, Pantelis Pantelopoulos, Alessandro Pessoli, Michail Pirgelis, Angelos Plessas, PRISM TV (Nikos Katsaounis & Nina Paschalidou), Imran Qureshi, Jean-Marc Rochette, Marwan Sahmarani, Yiorgos Sapountzis, Hrair Sarkissian, Yehudit Sasportas, Alberto Savinio, Tayfun Serttas, Ahlam Shibli, Slavs and Tatars, Socratis Socratous, Christiana Soulou, Naoko Takahashi, Ryan Trecartin, Kostas Tsioukas, Andreas Vais, Nanos Valaoritis, Kostis Velonis, Pae White, Constantinos Xenakis, Akram Zaatari.

MEPPI

The Middle East Photograph Preservation Initiative (MEPPI) is a strategic initiative to promote the preservation and awareness of photograph collections in the broad Middle East, from North Africa and the Arab Peninsula through Western Asia.

Charles Kettaneh (sitting) and his brother.
Anonymous
Lebanon, 1920’s
Collection AIF/Aimée Kettaneh
Copyright © Arab Image Foundation

MEPPI Beirut 2011 - Course announcement

Workshop date: 10 – 18 November 2011
Workshop venue: American University of Beirut, Lebanon
Distance mentoring: December 2011 – July 2012
Follow-up meeting: Late 2012 (date and venue to be determined)

The Arab Image Foundation, the Art Conservation Department at the University of Delaware, The Metropolitan Museum of Art, the Getty Conservation Institute and the Qatar Museums Authority are partners in the Middle East Photograph Preservation Initiative (MEPPI), a strategic initiative to promote the preservation and awareness of photograph collections in the broad Middle East, from North Africa and the Arab Peninsula through Western Asia. Portions of this project are supported by a generous grant from the Andrew W. Mellon Foundation.

The initiative has three interconnected components.

- The MEPPI Survey: a collection survey to assess and identify significant photograph holdings across the Arab World. Collections from Turkey, Iran and Afghanistan may also be included. Three regional research associates are based respectively in the Levant, the Arab Peninsula, and North Africa.

- The MEPPI Courses: a series of three courses which will train personnel responsible for the care of photographic collections in the region

- The MEPPI Symposium: a symposium focusing on the photographic heritage of the broader Middle East for regional policy- and decision-makers

About the MEPPI Courses

Each MEPPI course will provide basic theoretical and practical training in the care of a broad range of photographic materials found in the collections of museums, libraries, archives and other repositories. MEPPI courses have been designed to provide learning and hands-on experience in both classroom and workplace settings over a period of several months. This combination of theoretical and practical training provides the foundation for building a deeper understanding of photographic materials and processes, the deterioration mechanisms associated with them, and appropriate strategies for their long-term preservation.

The three courses will take place between 2011 and 2014 at three separate venues – respectively in Beirut, Doha and Cairo. Each course will be attended by 14-16 participants from photographic collections throughout the region. The international representation among the participants will foster a broad exchange of ideas, philosophies, and techniques for preservation, and will strengthen ties between professionals for continued interaction.

Participants will take part in all three phases of the MEPPI course:

- An eight-day workshop that will include lectures, demonstrations, hands-on projects, collection visits, and case studies.

- An eight-month period of assigned practical work that participants carry out in their own institutions while remaining in contact with an instructor. These assignments will allow participants to apply the concepts and information presented during the workshop to their own collections. Completed assignments will be submitted periodically to the instructor through the MEPPI website. The instructor will mentor participants by providing advice, guidance and additional information either electronically or by telephone to assist them in their work with their collections. The MEPPI website will also allow participants to share information with one another and to take part in joint assignments and projects. Participants can expect to spend from five to ten hours each month on practical work and distance mentoring with an instructor.

- A final four-day meeting of the participants and several of the instructors will allow everyone to share the results of their experiences and to consider the potential next steps in advancing the preservation of their collections. The final meeting will be hosted in a location to be determined and that may vary from the initial workshop location.

About MEPPI Beirut 2011

Venue and date
Applications for the first course – MEPPI Beirut 2011 – are currently being accepted. The course will begin with a workshop that will take place from the 10 to the 18 of November 2011 at the American University of Beirut.
The practical work and mentoring will take place between December 2011 and July 2012. The final meeting of the participants will take place in late 2012.

Cost
There are no fees for attending the workshop, or for participating in the mentoring and follow-up meeting. Travel and per diem for meals and lodging for the workshop and final meeting will be covered or subsidized based on need.
Topics covered in the workshop
- History of photographic materials- Characterization and identification of albumen, silver gelatin, and chromogenic color print materials, glass plate and film base negatives
- Introduction to the characterization of other, more rare photographic materials
- Environmental assessment and practical control measures
- Mitigation from airborne contaminants and pollutants
- Storage and exhibition practices, including cold storage
- Handling guidelines
- Cleaning and stabilization procedures
- Emergency preparedness, response, and recovery
- Balancing collection preservation and access
- Best practices for digitization for access
- Prioritization for preservation
- Contemporary materials: future directions in exhibition and long-term preservation

Instructors will include
- Zeina Arida – Arab Image Foundation
- Franziska Frey – Rochester Institute of Technology
- Debra Hess-Norris – University of Delaware
- Nora Kennedy – The Metropolitan Museum of Art
- Bertrand Lavédrine – Centre de Recherche sur la Conservation des Collections (CNRS)
- Akram Zaatari – Arab Image Foundation
- Other speakers to be determined

Public lectures
The course will include two public lectures, to be determined

Applying to MEPPI Beirut 2011

Eligibility
MEPPI participants will include staff whose duties involve the care of photographic collections in museums, libraries, archives or similar institutions. Such personnel may include curators, photographers, and collection managers and custodians. Applications are welcome from countries of the Levant, the Arab Peninsula and North Africa. Participants from Turkey, Iran and Afghanistan may also be included. Participants will need to qualify for a visa in Lebanon.
Please note that the application process requires a signed statement from the director of the applicant’s institution indicating their complete support for full participation in all phases of the MEPPI. The workshop will be held in English with simultaneous translation available in Arabic and French. Some written course materials may only be available in English and/or French.

Click here to MEPPI

şu sıralar.

Tüm sistemlerin kendilerini teker teker içeriden dinamitlemeye başladığı olağanüstü bir yüzyıla tanıklık ediyoruz! Şimdi ne o büyük devrimcilere, ne ağdalı bağlaçlarla kaleme alınmış kabız manifestolara ne de onların tek sıraya dizilmiş fason direnişçilerine ihtiyacımız var. Hiç olmadığı kadar baskın, şu sıralar ruh. Ve onun türlü yeni hastalıkları. Ve onun türlü yeni zaafları. Ve onun türlü yeni ihtirasları. Ve onun türlü yeni intikam metodları. Bambaşka bir jenerasyonun çıldırışına tanıklık ediyoruz şimdi. Bu yeni ruh, ipad kullanmak istiyor.

Bu kadar bayağı ve öz şimdi, görülmedik bir hızla başa saran şey hikayeyi. Bu gerçek bir ruh devrimi. İnsanlık tarihinin en ensesi kalın sistemlerinin ardı ardına kendisini imha etmeye başlaması bir dizi kehanetten ibaret değil. Yerkürenin her noktasında başka bir çoşkuyla patlıyoruz! Sağla solla uğraşmayı erteledik, şimdilerde hepimiz kendi içimizdeki "kendilerimizle" hesaplaşmayı öğreniyoruz. Şimdilerde herkes, en büyük dönüşümün kendi gerçekliği ile hesaplaşmaktan geçtiği bir boyut atlıyor. Hiçbir yere gitmek yok. O halde buyuralım, derhal buradan okumaya başlayalım tekrar; yapı-bozumu ve şizoanaliz'i. Kehanet değil. Şimdilik tek kelime ile WOW! Müzik dinlenip, kutlanası.

Dalston ve Türkler

Tahmin ettiğim görüntüler gelmeye başladı. Gece boyunca Dalston - Kingsland High Street'in gerçek aktörleri, Türkler sokakta..

Ortak ifade: Polis yok, community var.

Göçmenler Arası Olasılıklar, Magna Carta, Yağma ve Yer Kavgası gibi şeyler üzerine..

Dalston'da mahalleyi yağmacılardan korumak için toplanan Türkler. Başlığı: The Turkish community of Dalston are chasing away rioters. What a great sense of community!

Londra'da üçüncü gününe giren olayları ilk duyduğum andan itibaren şaşırmadım. Sadece ne kadar ileriye gidebileceği üzerine tahmin yürütmeye çalıştım. Sonra bundan da, vazgeçtim. Bu sabah Brixton'u duydum. Güney'e kadar inmişti isyan adı altında destekçi toplayan apolitik yağma dalgası. Ortada ne politik bir gösteri, ne altında bir örgüt bağlantısı ne de siyasal zemine oturabilecek bir tartışma vardı gerçekte. Bizlerin henüz tanışık olmadığı başka bir kırılma noktası bu. Olayların özü, her zamanki gibi Londra'nın kangrenleşen sosyolojik katmanları arasındaki ruhsal gerilime dayanıyordu. Çok uzun süredir patlamaya hazır bir bomba olarak bekliyordu Londra, yalnızca zamanı üzerine bahisler tutmaktan sıkılmıştık kendi aramızda. Şimdi vahşi kapitalizmin dünyada en ağır hissedildiği bu paramparça şehirde, olması gerektiği gibi, belkendiği şekilde, bütün şiddetiyle vuku buluyor dehşet. Olan Mark&Spencer raflarına oluyor, Tesco'nun attığı çöpleri kapışmak için izdiham yaratan Londralılar daha iyi marka iç çamaşırı giymek istiyor. İleri demokrasinin onlara tanıdığı hakları iyi biliyor ve gidebilecekleri son noktaya kadar gitmek için çabalıyorlar artık. Olan bu, kararlılar. Bir şehrin başına gelebilecek en hüzünlü ihtimallerden birisiydi değil mi bu?

Akşam saatleri ile birlikte olayların Kuzey Doğu Londra'daki Hackney bölgesine sıçradığını duyduğumda ise koca bir EYVAH dedim. Burası benim en gerçek Londram idi. Daha genelde ise bohemlerin, sanatçıların, punkların ve squatcıların toplanma merkezlerinden birisiydi. Londra'ın genel havasından farklı olarak turistik olmayan, mahalle kültürünün hakim olduğu ve kendine özgü yasaları olan, bu yasaların uygulandığı bir yerdi burası. Diğer yandan "alnernatif, sıradışı ya da marjinal" kodların bedelini bir süre sonra gentrification riski ile ödemeye mahkum olan dünya kentlerindeki benzerlerinden farksızdı. Son dönemlerini görmüştüm Hackney - Dalston hattının. Böyle yerlerden her ayrılışınızda, gelecek ziyaretinizde çok daha farklı (steril) bulacağınızın hüznünü yaşarsınız, öyle ayrılmıştım.

Hackney bölgesinin bir diğer tanımlayıcı özelliği ise; Türkler. Bu mahalle aynı zamanda Londra'nın en kalabalık Türk toplumunu ağırlıyor. Çoğu artık mal ve iş sahibi. Bölgede eskiye uzanan bir varlıkları ve baskınlıkları var. Diğer göçmenler arasında hızla sivrilmiş bir toplum. Çocukları St Martins ya da Goldsmiths'den mezun olup sanatçı oluyor. Entegrasyona kapalı muhafazakar Türk göçmen prototipinden çok farklı bir mizaca sahipler. Herşeyden önce Londralılar ve Londra'nın Avrupa'nın diğer kentlerine oranla onlara sunduğu olanakların farkındalar. Mahalleyi Siyahlarla, Ortodoks Yahudilerle ve son dönemde Polonyalılarla kesişerek paylaşıyorlar. Fakat Türklerin tüm diğer toplumlardan farklı bir özellikleri daha var. Bölgede kültürel hakimiyet kurmaktan öte polisin dahi senelerce yerine getiremediği bir kontrol gücüne sahip olmuşlar. Londra'da bir tür asayiş toplumu olmuş Türkler. Suç oranları çok düşük, hırsızlık yapmıyorlar ve Birleşik Krallık yasalarıyla çatıştıkları bir toplu sicil tarihleri yok. Deyim yerindeyse, beyaz zenciler.

50'li yaşlarında Londralı bir arkadaşım, Hackney'den bahsederken 2. Dünya Savaşı sonrası boşalan ve Siyah göçmenlerin eline geçen bu mahallenin Türklerden önce çok tehlikeli bir yer olduğundan bahsetmişti. Hala çok tekin değil, fakat o bölgede Türklerin hakimiyeti Siyahlardan almaları sonucunda mahallenin bugünkü alternatif karakterini kazandığını söylüyordu. Bu belki ayrı bir yazının konusu. Çünkü Türk göçmenlerin en ilginç özellikleri, göç ettikleri Avrupa kentlerinde merkeze hayli yakın olan, fakat yoksulluğa terkedilmiş en kriminal mahallelere yerleşmeleri. Bir süre sonra bu merkezi mahallelerde mülk ve kontrol sahibi oluyorlar. Bu çöküntü bölgelerini başka bir açıdan ıslah ediyorlar. Akabinde ise bu lokasyonlar gentrification'a açılıyor. Bugün Avrupa'nın birçok kentinde emlak fiyatlarının en çok yükseldiği mahallelerin Türklere ait olması ilginç bir tesadüften ibaret değil. Bu konuda bir araştırma yok. Fakat Berlin'in Kreuzberg ya da Londra'nın Hackney bölgesinde bugün tartışılan şeylerin birbirine çok yakın olduğunu biliyoruz. 15 sene öncesine kadar Türkler tarafından 5 - 10 bin Pound gibi fiyatlara satın alınan Victorian Dönemi binalara şimdilerde Hackney'de paha biçilemiyor. Türkler, Avrupalılardan ve diğer göçmenlerden farklı olarak işlettikleri dükkanları 24 saat açık tutuyorlar. Bu durum bir süre sonra onların yaşadığı mahallelerdeki yoğunluğu arttıyor. Çünkü gece 00:00'dan sonra sıcak çorba içebileceğiniz restaurantlar ya da sigara - alkol alabileceğiniz küçük marketler sadece Türk mahallelerinde. Üstelik ucuz. Önce alternatif tipler, ardından kelli felli bohemler derken bir anda kentlerin en eğlenceli ve kozmopolit merkezlerine dönüşebiliyor buralar. Böyle anlıyoruz, Türk mahallelerinin kısa tarihinden. Şimdilerde ise bu çekim gücünün ortaya koyduğu diğer olasılıklar üzerine kafa yoruyoruz.

O büyük EYVAH'a geri dönersek. Hackney - Dalston hattı elden gidiyor diye eyvah demedim elbette. Mahalledeki Türklerin bu duruma müdahale edeceğine adım kadar emin olduğum için eyvah dedim. Başka bir çatışmayı alevleyebilirdi. İngiliz polisinin Magna Carta kanunlarıyla son yarım asırdır altından kalkamadığı bir yer burası. Fakat bu sorunların altından kalkmaya dünden razı bir toplum daha yaşıyordu orada. Jargon biliyordu ve gerektiğinde bu gücünü çekinmeksizin kullanıyordu. Deyim yerindeyse, zaten senelerdir siyahları sadece onlar bastırabiliyordu. Birçoğu dükkan ve ev sahibiydi. Zamanında babalarının fabrikalarda çürüme pahasına çalışarak elde ettikleri mülklerini zaten rekabet halinde oldukları siyahlara yaktırmaya hiç niyetleri yoktu. Derken, sandığım gibi oldu. Gece yarısı gibi, mahallede yaşayan binlerce Türkiye kökenlinin gruplar halinde sokakları tutmaya başladıkları haberi geldi. Tam tahmin ettiğim gibi, yine şaşırmadım. Yalnızca koca bir EYVAH!

Oradan yaşayan yakınlarımdan aldığım haberlere göre gece yarısından itibaren çatışmalar adeta iç savaş noktasına gelmiş, konu İngiliz polisinin kontrolünden çıkalı çok olmuş, göçmenler arası başka bir hesabın kesileceğinin çanları çalmaya başlamış durumda. İngiltere topraklarında, bambaşka coğrafyalardan, bambaşka renklerden, bambaşka yüzlerin meydan muharebesi başlıyor şimdi. Vahşi kapitalizmin en ağır bedeli ödeniyor bugün. Yüzlerce sene denizaşırı toprakları kontrolü altında tutan büyük Londra, şimdi hiç tezahür edemediği bir savaşı kendi sokaklarında yaşıyor. Kontrol edemiyor.

Şimdi çok zor Londra. Şimdi öylesine ağza alınmamış kelimeler, öylesine hatırlanmamış vukuatlar, öylesine es geçilmiş tarihler dile gelecek ki... Londra, kimin kimle savaştığını kestiremediği bu yangın meydanında, belki de ilk kez kendi gerçekliği ile yüzleşecek. Böylelikle ilk kez kendi tarihiyle savaşmış olacak. Bu savaştan samimi bir iç hesaplaşma mı çıkartacak yoksa eski stratejilerine geri dönerek toplumları birbirine kırdırmak üzerinden göreli güvenliğini mi kontrol altında tutmaya çalışacak, göreceğiz. Londra'yı belki ilk kez bu kadar gerçek göreceğiz.

Bence Kraliçe Çıplak!

finally someone in the art world to speak out against ai weiwei's egoistic aesthetics, and it is a chinese counterpart:

San Francisco Art Institute director Hou Hanru argues that human rights are being turned into a global slogan. Citing Ai Weiwei as an example, Hou suggests that one can observe how the global art world is blending more and more into the market, and how the market is always looking for the “other” that can be consumed right away. “It is not about a certain aesthetic, but it’s about what I have called ‘tokenist images,’ ” he says, noting that these are “spectacular, recognizable eye-catchers.” For example, Hou questions the ways in which Ai stands up for human rights but also takes pictures of himself after he is beaten by the police, and turns the image into one of his main works for the West. Hou claims, “It’s just about generating an image that will satisfy the political voyeurism with a new spectacle.” In the interview, Hou goes on to discuss Brecht and strategies of distancing or alienation after World War II. “How can we complicate the relationship between production and consumption or reception?” Hou asks. “Brecht insisted on his independence. He wanted to create a space that would cool off our excessive passion for good.

Beyoğlu'nda Neler Oluyor? / Korhan Gümüş

Beyoğlu'nda masaların kaldırılması, zamanlama itibarıyla Ramazan ayı
öncesine gelmesi nedeniyle çeşitli çağrışımlara neden oldu. Acaba
kentin eğlence merkezi haline gelen Beyoğlu zaptürapt altına alınmaya
çalışılıyordu? Ancak yakın tarihe bakıldığında tersinin olduğunu
söylemek mümkün.

94 yılında, Refah Partisi'nin hem Büyükşehir Belediyesi'nde, hem de
Beyoğlu Belediyesi'nde iktidara gelmesi ile birlikte Beyoğlu'nda bir
masa savaşı yaşanmış, kendi yaşama biçimlerinin tehdit altında
olduğunu düşünen insanlar Nevizade Sokağı'na içki masası kurmuşlardı.

Bundan sonraki süreçte farklı gelişmeler yaşandı. 2000'li yıllardan
sonra Kadir Topbaş'ın yönetimindeki Beyoğlu Belediyesi bir özgürlük
havası estirdi. Beyoğlu Platformu adı altında STK'ların ve eğlence
yerlerinin sahiplerinin katıldığı haftalık toplantılar düzenlendi.
Beyoğlu Belediyesi yeni açılan otellerin ve içkili restoranların
Kültür ve Turizm Bakanlığı'ndan ruhsatlarını takip eden,
faaliyetlerini kolaylaştıran bir hüviyet kazandı.

Bu gelişmenin iki nedeni vardı:

Birincisi 28 Şubat süreci sonrasında Ak Parti'nin geliştirdiği yeni
zihniyet. Bu herkesin kendi yaşama biçimine saygı gösteren, korkuları
yumuşatmayı hedefleyen bir anlayıştı ve içki de tıpkı başörtüsü gibi
yaşam tarzına müdahale tartışmalarının odağında yer alıyordu.

Ancak ikinci neden de önemliydi. Yöneticilerin gelirleri artırmaya
ihtiyaçları vardı ve eğlence işyerleri belediyelerin en önemli gelir
kaynaklarından biriydi. Bedelini ödemeye razı olan, içkisini de
içebilirdi.

Belediye yöneticileri masaların müşteriler otururken, hatta yemek
yenir, içki içilirken kaldırılmasının gerekçesini de şöyle
açıkladılar: "Bazı işyerleri müşterileri canlı kalkan olarak
kullanıyorlar. Bu nedenle müşteriler varken masaları kaldırmak
zorundaydık...." Bu nedenle belediye yetkilileri güvenlik güçlerini de
yardıma çağırarak bu operasyonu gerçekleştirmiş.

Bu durumda insanın aklına hemen şöyle bir soru geliyor: Masalar bu
şekilde, sanki bir yağ lekesi gibi yaya alanlarına yayılırken kimse
görmedi mi? Bu masaları sokaklara, yaya alanlarına yerleştiren eğlence
yeri sahipleri belediyeye her ay işgaliye parası ödemiyor muydu?
Mesele tam da belediyenin karşısındaki en örgütlü sivil toplum kesimi
olan "turizmciler"in kendi kamu yararı anlayışlarını dikte ettirmesi
değil mi? Öyleyse belediyenin kamu görevi de Beyoğlu'nda yaşayan
farklı toplum kesimlerinin isteklerini dikkate almak değil mi?

Sorun masaların yolları işgal etmesi ile sınırlı değil: Cuma,
Cumartesi ve Pazar günleri binaların çatılarında gece yarılarına,
hatta sabaha kadar gümbür gümbür patırtı yapanlara karışan yok.
Geceleri uyuyamayanların, sağlığını yitirenlerin yapabileceği tek şey
kalıyor: Semtlerini terk etmek! Şikayet ettiğinizde ise yetkililer "
ne yapalım, kültürümüz böyle" cevabını veriyorlar. Oysaki yönetmeliğe
göre belli bir desibel sınırı var. Bunun da kültürle değil, kuralların
uygulanması ile ilgili bir sorun olduğu çok açık. Ama yaz sıcağında
işletme sahipleri izolasyon yapma masrafına katlanmamak için bu kolay
yolu tercih ediyorlar.

İkinci konu da kaldırımların işgal edilmesi ve insan hayatını
tehlikeye atacak şekilde oyulması. Yetkililer şikayet eden semtlileri
"esnafın ekmek parası kazanmasını engelleyen tuzukurular" olarak
niteliyorlar. Esnafı şikayetçilere karşı kışkırtıyorlar.

Demek ki sorunun birkaç veçhesi var ve kamunun görevi tam da bu
noktada açıklık kazanıyor: Belediyenin görevi yalnızca zabıta işlevi
değil, demokratik katılımı sağlama meselesi olmalı. Belediye her
şeyden önce farklı ihtiyaçları dikkate alarak, herkesin katılımını
sağlayarak (Koruma Yasası'nda da yer aldığı gibi ) bir yönetim planı
yapmak zorunda. Eğer bu meseleyi "yaşam tarzına müdahale duyarlılığı"
açısından ele alacaksak, eksiklik tam da burada.