26 Temmuz 2011 Salı

Hatırlatma;

Bugünlerde Asmalımescit elden gidiyor, özgür sokak kültürümüz sabote ediliyor, masalar bizimdir diye kampanyalar başlatan ileri görüşlü arkadaşların Asmalımescit'i yaratan, sokağın en eski sakini ve sanat mekanı Apartman Projesi'nin iki senedir o sokakta sergi açılışı yapamadığından haberi dahi yoktur tabii... Hoş, onların 10 sene önceki Asmalımescit'in (masasız ve bedava) sokak kültüründen de haberleri olduğunu pek sanmıyorum. Olsa bugün böyle konuşmazlardı zaten... Her metrekaresini paparazzilerin abluykaya aldığı, tek bir sandalyenin neredeyse cinayet nedeni olduğu savaş meydanını özgürlük sokağı, parsellenmiş rantı, sokak kültürü sanmışlar. Varsın olsun, onların da hatası yok, özgürlüğü öyle öğrenmişler... Öğretenler utansın.

Neyse, dedim ya, Apartman Projesi, son iki senedir adam akıllı açılış yapamıyor. Neden biliyor musunuz? Çünkü sizlere orada özgürlük dağıtan "masa takımı" ayda 1 kez 3 saat için o kaldırımı işgal eden sanat izleyicisine tahamül edemiyor. Sizler biralarınızı yudumlarken, sanatçılar tehditler altında teker teker mekanlarını terketmeye zorlanıyor, hem de o masalar uğruna, aynı sokaklardan...

Projenin yaratıcısı Selda Asal'ı okuyun lütfen, Nisan 2009, henüz büyük işgalin ilk yılları, "Maganda / şiddet / geçmişe dair 2" isimli notlarında 1992'de yerleştiği "köhne" Asmalımescit'in size göre "özgür ve modern" bugününü anlatıyor. Sizlerin bardağı 30 TL'den bira içme "özgürlüğünüz" adına ödenen bedelleri anlatıyor. Vicanınız el veriyorsa, dönüp dönüp okuyun bence, sonra konuşalım "özgürlüğü ve modernliği", o özgürlüğün size parsellediği "sokak kültürünü". O sokakların hiçbir eski sakininin hikayesi bundan farklı ol(a)madı;

Maganda / şiddet / geçmişe dair 2

Simdi soyle; Eylul 2009 da the corner adli bar/biraci? Eskiden kasap olan yeri kasabin oglu Haldun Oger’den kiraladi. Biz apartmanda oturanlar kapi onumuz konusunda israrli davrandik ve Haldun’a kiracisindan soz almasini rica ettik. Ama corner bizden izinsiz ApartmanProjesinin pencerelerini de kaplayan acilir kapanir brandalar yaptirtti, masalarini 10 arli siralar halinde koymaya devam etti.Ben her o bolgeye geldiginde olay hep su sirayla devam etti:

Ben Apartman Projesinin onune konan 20 masayi kaldirmalarini rica ettim, onlar gulumsedi, ben '5 dakika icersinde kaldirin, yoksa ben kendim kaldiracagim ‘dedim. Onlar gulumsediler. Ben tek tek masalari kaldirmaya , onlarin tarafina koymaya başladım , tam sonuncu masada sahiplerden biri geldi, bağırış, çığırış, gözdağı verici, tehditkar konuşmalar vs…

Bunlar arttıkça ben birgün ‘madem siz masanızı koyuyorsunuz, ben kendi masami koyarım dediğımde‘ sen o masanı koy, bak neler olacak’ şeklinde cevabına bende pencereden kendi büyük masamı onların masalarının üstüne indirdim. Corner’in sahibi bana ertesi güne kadar bu masadan tek bir parça kalmayacağını söyleyip gitti ve ardından bodyguard’ı burnumun dibine kadar gelip bana dikdik bakmaya başladı,(aramızda gerçektende 5 cm falan vardı) bende adama ‘bana dikdik bakmak istiyorsanız 2 metre öteye gidin lütfen, sizin bu mafyatik bakışlarınız bana işlemez ‘ şeklindeki konuşmalar giderek onların ben her masalarını onların tarafına koyduğum zaman havada kültablaların yada küfürlerin başlamasına neden oldu . Kültablalarının uçtuğu gün komşular polis çağırmış, bende ekip otosuna hayatımda ilkkez böylece binmiş oldum.

Polis Amiri çok şeker davrandı ve onları hizalayacağını söyledi , hatta o gece bu adamların 20 birahanesine narkotik baskını yaptırtmış ama bu durumların dahada gerilmesine neden oldu. Artık o günden sonra bu adamlar sokakta insanlar görüp polise haber vermesinler diye beni apartman boşluğuna iteleyip gözdağı vermeye çalıştılar fakat her seferindede ben onları 3-4merdivenden aşağıya iterek bana karşı yapabilecekleri olası siddeti kendi gücümle önlemiş oldum. Ama bu nereye kadar diye düşünüyorum.

Sonra olaylar şöyle gelişti, bizim her sergi açılışımız olduğunda onların iki garsonu tam benim durduğum yerin karşısına geçip gözlerini dikerek bakıyorlar. Bu saatlerce sürebiliyor. Sessizce ve durmadan , arada bir birbirleriyle fısıldaşarak.

Kasım ayında Armin Wagner isimli avusturyalı bir sanatçının sergi açılışında ,corner’in sahiplerinden biri mekanın içersine girerek oradaki izleyicileri kovdu, ‘yeter bu sergi bitsin’ diye bağırdı.

Ben adama kızarken, eli havada beni dövmeye gelirken, bir adım geri attım ve ona’ Bir vurda seni sonsuza kadar hapise attirayim ‘dedikten sonra adamın boylece tokatını yemedim. Böyle detaylardan çok var. O sokağı döndüğüm an sinirlerim bozuluyor.

Belediyeye enaz 10 kere kapı önümün bana ait olduğunu , gasp edildiğine dair dilekçeler verdim, o yetmedi zabitaya kaç kez başvurdum ve kapımın önüne ağaç koymak istediğimi ve bunun işgaliye parası ne ise onu vereceğimi beyan eden dilekçeler verdim.Bu dilekçeler hiçbir geri dönüşü olmadı.ve sonunda savcılığa başvurdum, bu insanların beni tehdit ve gözdağı vermek surettiyle bana duygusal şiddet uyguladığını vs,,.. Kısacası bu ülkede hiçbirşeyin yolunda gitmediğini , 10 yıl kadar once gayet iyi işleyen belediyenin artık 10 masa parası daha çok işgaliye parası kazanmanın hesabında olduğunu, bizim gibi kazançsız (non profit) oluşumlara asla destek olmadığıni artık net görüyor ve sanırım o sokaktan vaz geçiyorum.

Yalnız enson perşembe günu 1 Nisan 2010 da belediye/ zabıtaya başka bir dilekçe daha verdim.

Yurtdışı fonlarından yararlanabilmesi için , Apartman Projesi , 2 yıl once dernek olmuştu, ben Dernek kartını henüz oynamamıştım , şimdi bu kartı önlerine koydum.

Kapı onümüzün dernek lokalı olarak engellenmemesi için. Fotoğrafın üzerinde kroki çizerek, sınırlarımızı belirleyerek yeni bir dilekçe. Bunun işlemesini ummayı istiyorum. Yoksa bu şehir , bu sokak bizi terk ettirecek..

1992 de bu sokaklara gelmiş biri olarak, şu ayılarla uğraşacağımı asla bilemezdim. Oyle şeker bir esnaf vardı ki orada.

Sana bir anekdot anlatayım, 1991 de Şeh Bender sokakta yürüyordum. Kendime sanatçiların içinde yaşayacağı bir sokak hayalindeydim. Yanyana atölyeler, müzisyenlerin provalarını duyabileceğim, yanda bir küçük kitapçı, az ileride bir dans studyosu.. geceleri herkesin gelip takılabileceği uzun bir masa.. işte böyle bir hayal.

Tüm Beyoğlu sokakları gibi bu sokak ta, 1955 sonrası boşalmış yerine gündüz tekstil atölyeleri, cilacılar geceleride karanlık işleri döndüren geceyarısı esnafları..neyse ben 1991 de Şeh Bender sokakta yürürken , uzaktan Rachmaninof 1.piyanosunun çaldığını duydum, yaklaştıkça bir baktım bir mobilya cilacısına vardım.Sessizce içeri girdim ve ‘aaa Rachmaninov dinliyorsunuz’ dedim adama. O Sırada henüz adını bilmediğim rahmetli Fethullah amca bana’ evet, aslında ben 2. Piyano konçertosunu daha çok severim, onu çalayım eğer isterseniz ‘dedi. Sonra ben orada belki bir saaten fazla kaldım ve Fethullah amca ile müzikten, duvarında asmış olduğu arkadaşlarından toplamış olduğu yağlıboya yapılmış resimlerden konüştuk. Ö zaman karar verdim, bu sokakta atölyem olmalı diye.

Sokağın kendi ritminde atölyeme gidip gelmeye başladım. Gündüz gözüyle çalışmak ve karanlık olmadan ‘gece esnafları’ işe koyulmadan çikmak gibi.

Ama birşey daha anlatmalıyım, bu sokağın pisliğine rağmen nasıl kendi başına bir etiği olduğunu.

İşte atölyeme hergün gidip geliyorum, birgün bazı sayfaların fotokopilerini çekmek üzere 9 yaşlarından beri tuttuğum güncelerin en önemli olanlarını bir çantaya doldurmuş arabayla atölyeme gelmişim.. Arabayla o gune kadar hiç gelmemiştim ,atölyeye yakın bir yere park etmişim, akşamüstü arabaya binmek için ilerlediğimde bir baktım arabanın camı kırılmış ve o içi günce dolu çanta çalınmış. Super üzüldüm ve tek tek oradaki çöp kutularının içlerini kariştirırken bir baktım ‘ bizim çocuklar’ geliyor. Bizim çocuklar dediğim, binalardan birinin bir katını işgal edip, geceleri kapkaç yapan, evleri soyan çocuklar..’Abla ne arıyorsun’dediler, bende durumu anlattım, defterlerin benim için önemini vs…Onlar o arabanın benim olduğuna şasırdılar , bende konuşmalarından onların yapmış olduğunu anladım,onlara ‘ siz bilirsiniz, belki sizin arkadaşlarınız … mümkünse şu defterleri karşı binanın girişine bırakabilirler mi?’ Onlarda ‘tamam abla, hiç merak etme ‘ deyip gittiler.

Bende arada bir karşı binaya geçip gelmişmi gelmemişmi diye bakıyorum, ama gelen giden birşey yok. Aradan zaman geçiyor falan. Sonra oranın kapıcısına gittim, durumu anlattım, ‘ aaa ‘dedi’ o defterleri ben aldım , birer birer okuyordum’ ‘aman ‘dedim ‘onları bana ver, ben sana ne kitabı seviyorsan alayım’ adam ‘ben aslında felsefe severim’dedi.

Kapıcıya gidip Heidegger, Hegel ne bulduysam alıp götürdüm.Şimdi o zamandan şu zamana geri dönersek ne nekadar değişmış, o farklı farklı renkler, kimlikler nasıl monotona dönmüş , insanlar saldırgan, açgözlüleşmiş bunu görüyor ve alışamıyorum.

7 yorum:

Travis dedi ki...

başta hükümetin yapmış oldugu o saçma işlerden biri olarak görmüştüm. Ama ortada cidden bir rahatsızlık durumu oluşturuyor. nasıl ki ben senin mekanına içki getirip içemiyorsam sen de kamu alanına masaları serpiştirip ve burayı mahalleliden daha fazla sahiplenip paralar kazanamazsın. ve nasıl ki bir müşteri olarak çizgimi biliyorsam, sen de işletme(ci) olarak çizgini bileceksin.

Tayfun Serttaş dedi ki...

Başta hepimiz öyle sanıyoruz. Çünkü gözümüz hep öyle korkutulmaya alıştırıldı. Diğer türlü göremiyoruz. Başı sıkışan çağdaşlığa sarılıyor ve bir anda ortalık toz pembe, özgürlüğün adresi belli... Hayır işte, işin iç yüzü öyle değil.

Kandil gibi bir gecede başbakanın Asmalımescit'de gezidiğine kesinlikle inanmıyorum bir defa. Bu tamamen "paranoyak modernleri" kafalama provakasyonudur. Kaldı ki o gece gerçekten başbakan sokakları gezmiş ve bu durumdan rahatsız olmuş ise ne mutlu bana bir Beyoğlu sakini olarak. Bende bu kronik rahatsızlık senelerdir kansere dönüştü.. Geçte olsa bir umut var şimdi. Uygar şehirlerin bu işi nasıl çözdüğünü biliyoruz, sözde uygar olmayanların da, İstanbul gibi bir Afgan Pazarı yok dünyada. Kaldı ki bu işgal yine belediyelerin eksik politiklarının sonucu.

Uygar özgürlük savaşçıları basın açıklaması yapıyorlarmış şimdi de, eğer o basın açıklamasına bu işgal uğruna hangi mafya grupları ile illegal ilişki içerisinde olduklarını, senelerdir orada yaşayan halka ne işgenceler çektirdiklerini, zamanında 3 kişi olarak kendilerini ziyaret eden devlet personelini sopalarla nasıl dövdüklerini, mahalleliyi nasıl tehdit ettiklerini ve bardağı 30 TL'den bira satıp sokakları rant pazarına çevirerek ne gibi kirli işlerin peşinde olduklarını da eklerlerse sevineceğim. Ve kuşkusuz en önemlisi, bu yağma ve işgalden kendilerine nasıl bir özgürlük mücadelesi çıkarttıklarını... Otopark mafyasının gasp ettiği parselleri korumak için ne zaman özgürlük mücadelesi verecekler, onu merak eder haldeyim.

İnsanın kanını donduran bir Stockholm sendromu.

Gokce Suvari dedi ki...

Tafun tesekkurler, sonunda biri, aman seriat geliyor masalari kaldiriyorlar disinda bir sey soyledi. Asmalimescit'te son yillarda degisen cerceveden ve bunun bolgenin sakinlerine olan etkisinden ve onlarin ne gibi tehditler zorlamalar etkisinde kaldigindan bahseden kimse olmadi. Apartman Projesi olarak son yillarda onumuze haksizca masa koyan insanlardan izin aliyoruz artik senin de deneyimledigin gibl ve inanilmaz bir kar dondugu icin maalesef yapabilecegimiz pek bir sey de kalmadi, tum secenekleri denedikten sonra, mekani tasimak disinda. Durumu bu sekilde gundeme tasidigin icin tesekkurler. Lutfen daha kapsamli dununebilme dilegiyle.

Survivor Metin Özkaya dedi ki...

Maalesef bizim Horhor'da aynı,,kebapçıların olduğu ana caddede araba yolun ortasında duruyor,trafik tıkanıyor ve ehli keyif bir park görevlisi arabayı ağır hareketlerle çekiyor. Kimsenin çıtı çıkamıyor, mafya tipli insanlar caddenin her köşesini tutmuşlar adeta...Çocukluğum Asmalımescit'te geçti çok ama çok farklı bir dokusu vardı,gayrimüslimlerin ağırlıkta olduğu ara sokaklarında inanılmaz bir
ortak kültür hakimdi. Bunun yanında 70 li yıllardaki gece eğlence yerlerindeki pavyon mafyası Saadettin Tantan tarafından temizlenmişti. Asmalımescit her dönem bu tip istilalara maruz kalan ama aslında marangozların,cilacıların,antikacıların ve ressamların piyasasıydı uzun yıllar. Aslında tek sorun, her yanımızı saran doğu taraflarından göç eden kendini yetiştirmemiş insan topluluklarının
hakimiyetine teslim olmak galiba.Bunları ayıklayamayan yönetimlerde işin kolayına kaçıp problemi çözmek yerine işine gelen tarafı olan kökünden kazımaya başvuruyor... Metin Özkaya

Behçet Üstün dedi ki...

Merhabalar,
Gazetecilerin daha fazla Asmalımescit'teki mekanlara gelmesi yüzünden sadece Asmalımescit'in adının geçtiğini üzülerek görüyorum.
Asmalımescit'i iyi tanıyan birisiyim. Anlattıklarınızın %100 doğru olduğuna inanıyorum. Ama uygulamanın buna karşı olduğuna asla...
Beyoğlu'ndaki (şimdilik) üç sokak daha Asmalımescit'in durumunda. Haber bile olamıyorlar. Birkaç sokağa ise (bu kez farklı olarak) birkaç güne kadar masa sandalyelerin kaldırılması tebligatı yapıldı. Elbette bu da haber değil.
Yarın öbürgün başka sokaklarda da aynı uygulamanın olacağını görebilmek için kahin olmaya gerek yok. Benim işletmecilik yaptığım sokakta da anlattığınıza benzer sorunlar var. Bazı işletmeler yolu kapatacak kadar açgözlü şekilde masa sandalye atıyorlar sokağa. Bu yönden bakınca uygulamaya hak veriliyor. Benim suçum ne peki? Kurallara uyuyorum, işgaliyemi ödüyorum, belirlenen sınırın santim dışına çıkmıyorum... Benim masalarım neden kaldırılıyor?
Belediyenin, polisin (neredeyse) sınırsız gücü var. Kurallara uymayanların mekanlarını kapatın, mühürleyin, para cezası verin vs vs... Bana ne?
Demem o ki bu iş o iş değil...
Bu operasyon (bence elbette) sizler gibi sanatçılar dahil herkesi sindirme ve sürme operasyonudur. AKP iktidarı kendi sermayesini yarattı. Şimdi de sanattan spora her alanda sermaye transferine başladı. Her alan ve bölgeyi yandaş sermaye gruplarına devredene kadar da durmayacak. Ardından da (doğal olarak) yaşam tarzlarına doğrudan müdahale gelecek. Bakmayın siz RTE'nin "balkon muhabbetine"...
Tahammülsüz padişahlardan daha korkutucu ne olabilir ki...

sightt dedi ki...

iyi haklısınızda, çözüm bu değilki yani toptan kaldırmak değilki, zabıta gelip size mafyalık yapan işletmeye yapmalıydı bu masa kaldırma işini veya mekan önüne konulacak masalara belli bir mesafe çizilir, devamlı tedbili kıyafet dolaşan görevliler olur, bu çizgiyi geçtinmi kesersin 10milyar ceza! bizim yönetim 3 senedir hiçbişey yapmıyorda sizi mafyatik krolarla uğraştırıyorda şimdimi birdenbire aklına geldi?! önce 3 sene mafya işletmecileri palazlandır palazlandır hiçbişey yapma, ondan sonra bunu bahane edip bi anda kaldır! kusura bakmayın yine yönetim suçlu!.. ayrıca asmalı mescit dışında bi zararı olmayan sokaklar var mis sokak imam adnan sokak kadıköy balıkçılar sokağı vs onların günahı ne? bu sokaklara gelen adamlar kaldırımda dolşamaya değil oturmaya geliyorlar, belli bir sınırı içinde izin verilebilir pekala, burada önemli olan sınırı iyi kontrol etmek ve kuvvetli yaptırımlar uygulanması!

Erdo dedi ki...

E tamam da, niye butun Beyoglu genelinde bu uygulama var acaba ? Bu durum basladiktan sonra 2 defa Beyoglu'nun Taksim'e yakin taraflarina gittim. Mis Sokak'ta ve Imam Adnan Sokak'ta in cin top atiyordu. Mekan isletmecileri kan agliyordu. Diger sokaklarda da durumun farkli olmadigini zannediyorum.

AKP'nin kafaladigi liberallerden biri olmadiginizi umit ediyorum, Tayfun Serttas. AKP zihniyetinin amacinin, Turkiye'yi sosyo-kulturel acidan bir Fas veya Tunus gibi yapmak oldugunu dusunuyorum. Turkiye, bir Iran veya S.Arabistan olmaz ama bir Fas veya Tunus gibi olabilir maalesef. Gidisat da o yonde maalesef. Bugunler de aranacak yakinda, korkarim.